“ขอบคุณป๊ากับเฮียที่ช่วยส่งเสริม
ผมขอให้ปิดความสัมพันธ์ของเราเป็นความลับต่อไป... จนกว่า
ผมจะได้ในสิ่งที่ควรจะเป็นของผมมาตั้งแต่แรกอย่างสมบูรณ์”
“ไม่ต้องห่วง เราพี่น้องกัน อยากให้ช่วยอะไรอีกก็บอก”
“ผมทำได้ทุกอย่างเพื่อทำลายพวกมัน... ยังมีเรื่องให้เฮียช่วยอีกหลายเรื่อง”
“ได้เสมอ...เอ้าชน เพื่อสิ่งที่ควรจะเป็นของลื้อและเพื่อกำไรของอั๊ว”
ทั้งสองชนแก้วกัน ในหัวของพิทยาเต็มไปด้วยแผนการคุมกิจการและกำจัดพิแสงต่อลาภทำเจ้าชู้กรุ้ม กริ่มพยายามลวนลามเขมมิก แต่เธอไว้ตัวไม่เล่นด้วย หลอดกับเสริมเห็นก็เข้าไปขวางไว้...เวลาเดียวกัน อนงค์ทำเป็นแกล้งป่วยเพื่อให้พิแสงเห็นใจ เพื่อที่เขาจะได้มีเวลาอยู่ใกล้ชิดกับวาศินีบ่อยขึ้น แต่กลับกลายเป็นว่า พิแสงรู้สึกสงสาร จึงแนะนำให้อนงค์ออกจากงานมาพักผ่อนอยู่กับบ้าน อนงค์ถึงกับอึ้ง ช็อก ไม่ทันจะโวยวายอะไร หลอดกับเสริมก็เข้ามาลากตัวเขาออกไป วาศินีแอบตามมาฟังด้วยความอยากรู้
“นายต่อลาภเนี่ยนะลวนลามเขมมิก”
พิแสงฟังเรื่องจากหลอดกับเสริมก็ตกใจหลอดกับเสริมยืนยัน
“พวกเราเห็นชัด ๆ คาตาว่าไอ้ลาบก้อยนั่นมันฉุดแขนฉุดมือคุณเขม” หลอดบอก
“แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณเขมถึงได้ปฏิเสธ ว่า มันไม่ใช่” เสริมว่า
“เพราะไม่อยากให้ใครรู้น่ะสิ...ว่าอ่อย...แล้วตอนนี้เขมมิกอยู่ไหน” พิแสงหึง
หลอดกับเสริมอึ้งเพราะนึกขึ้นได้ว่าเอาเขมมิกไปทิ้งไว้ที่โรงพยาบาล เพราะเธอไปเยี่ยมลุงแก้ว
“ลืมเขมมิกไว้ที่ไหนอีกแล้ว...ไอ้หลอด ไอ้เสริม พรั่นพรือหลาว หา!!”
วาศินีไม่พอใจที่พิแสงดูจะเป็นห่วงเขมมิก มาก และที่สำคัญทำเจ้าชู้กับเขมมิกด้วย
ด้านสาวิกาอึดอัดใจที่แม่พยายามจับคู่เธอกับพิแสง เธอจึงตัดสินใจมาทำงานกับที่รีสอร์ทของ กนธี ทำให้สร้อยเพชรร้องไห้ฟูมฟายด้วยความเป็นห่วงลูก สาวิการู้สึกเบื่อหน่ายกับท่าทางของแม่จึงหลบมาคุยกับพิศินี พอดีพิทยาโทรฯมาบอกให้เธอเก็บกระเป๋าเพื่อเดินทางไปหาดใหญ่ ทำเอาพิศินีนึกถึงคำพูดของพ่อแม่ที่คุยกับเธอตอนกลับจากพัทลุงคราวก่อน
“เราไม่ได้บอกตาพีทใช่มั้ย เรื่องยัยเขมมิก อยู่ที่ฟาร์มของตาใหญ่”
“คุณก็...ยัยศินีจะพูดทำม้ายยยยให้บ้านแตก” พิสุทธิ์ว่า
“ก็ไม่แน่...เพราะลูกเราเป็นคนประเภทผู้หญิงโลกสวย คิดว่าความจริงใจจะเอาชนะทุกอย่างได้ แต่แม่จะบอกอะไรให้นะ...ความจริงใจแพ้ทางความไม่รู้จักพอของคนเสมอ”
“ตาพีทเค้าพอแล้ว เค้าหยุดแล้ว” พิสุทธิ์บอก
“จะไปรู้เรอะ ไม่ได้ตามติดตาพีทไปตลอดเวลานี่ อาจจะหยุดไม่จริงก็ได้”
“เอาเข้าไป...คุณจ๋า...เรื่องมันยังไม่เกิด เราระวังไว้ก็พอ แต่ไม่ต้องถึงกับระแวงหรอก”
“ศินี...เอาไงเรา”
“หนูอยากมีความสุขค่ะคุณแม่ หนูไม่พูดหรอกค่ะ”
แม้ว่าพิศินีจะสลัดความคิดเรื่องนั้นออกไปจากความระแวงแล้ว แต่พอพิทยาโทรฯมาบอกว่าจะไปหาดใหญ่ ทำให้เธอเกิดระแวงขึ้นมาอีก
พิแสงมารับเขมมิกที่โรงพยาบาล ท่าทางเขาหงุดหงิดหลังได้รับข้อมูลจากหลอดและเสริมที่ต่อลาภ...พอทั้งสอง ขึ้นมาบนรถก็เปิดฉากถกเถียงกันอย่างไม่ยอมแพ้ เขมมิกไม่พอใจที่พิแสงถามว่าเธอไปอ่อยอะไรต่อลาภ เขมมิกโกรธกัดแขนเขาอย่างแรง ด้วยความโกรธ
“เขมมิกหยุดเดี๋ยวนี้นะ”
“ไอ้อุด”เขมมิกพูดทั้งที่ปากยังกัดไม่ปล่อย
รถของพิแสงเบี้ยวไปเบี้ยวมาเหมือนงูเลื้อย
“ไม่ต้องห่วง เราพี่น้องกัน อยากให้ช่วยอะไรอีกก็บอก”
“ผมทำได้ทุกอย่างเพื่อทำลายพวกมัน... ยังมีเรื่องให้เฮียช่วยอีกหลายเรื่อง”
“ได้เสมอ...เอ้าชน เพื่อสิ่งที่ควรจะเป็นของลื้อและเพื่อกำไรของอั๊ว”
ทั้งสองชนแก้วกัน ในหัวของพิทยาเต็มไปด้วยแผนการคุมกิจการและกำจัดพิแสงต่อลาภทำเจ้าชู้กรุ้ม กริ่มพยายามลวนลามเขมมิก แต่เธอไว้ตัวไม่เล่นด้วย หลอดกับเสริมเห็นก็เข้าไปขวางไว้...เวลาเดียวกัน อนงค์ทำเป็นแกล้งป่วยเพื่อให้พิแสงเห็นใจ เพื่อที่เขาจะได้มีเวลาอยู่ใกล้ชิดกับวาศินีบ่อยขึ้น แต่กลับกลายเป็นว่า พิแสงรู้สึกสงสาร จึงแนะนำให้อนงค์ออกจากงานมาพักผ่อนอยู่กับบ้าน อนงค์ถึงกับอึ้ง ช็อก ไม่ทันจะโวยวายอะไร หลอดกับเสริมก็เข้ามาลากตัวเขาออกไป วาศินีแอบตามมาฟังด้วยความอยากรู้
“นายต่อลาภเนี่ยนะลวนลามเขมมิก”
พิแสงฟังเรื่องจากหลอดกับเสริมก็ตกใจหลอดกับเสริมยืนยัน
“พวกเราเห็นชัด ๆ คาตาว่าไอ้ลาบก้อยนั่นมันฉุดแขนฉุดมือคุณเขม” หลอดบอก
“แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณเขมถึงได้ปฏิเสธ ว่า มันไม่ใช่” เสริมว่า
“เพราะไม่อยากให้ใครรู้น่ะสิ...ว่าอ่อย...แล้วตอนนี้เขมมิกอยู่ไหน” พิแสงหึง
หลอดกับเสริมอึ้งเพราะนึกขึ้นได้ว่าเอาเขมมิกไปทิ้งไว้ที่โรงพยาบาล เพราะเธอไปเยี่ยมลุงแก้ว
“ลืมเขมมิกไว้ที่ไหนอีกแล้ว...ไอ้หลอด ไอ้เสริม พรั่นพรือหลาว หา!!”
วาศินีไม่พอใจที่พิแสงดูจะเป็นห่วงเขมมิก มาก และที่สำคัญทำเจ้าชู้กับเขมมิกด้วย
ด้านสาวิกาอึดอัดใจที่แม่พยายามจับคู่เธอกับพิแสง เธอจึงตัดสินใจมาทำงานกับที่รีสอร์ทของ กนธี ทำให้สร้อยเพชรร้องไห้ฟูมฟายด้วยความเป็นห่วงลูก สาวิการู้สึกเบื่อหน่ายกับท่าทางของแม่จึงหลบมาคุยกับพิศินี พอดีพิทยาโทรฯมาบอกให้เธอเก็บกระเป๋าเพื่อเดินทางไปหาดใหญ่ ทำเอาพิศินีนึกถึงคำพูดของพ่อแม่ที่คุยกับเธอตอนกลับจากพัทลุงคราวก่อน
“เราไม่ได้บอกตาพีทใช่มั้ย เรื่องยัยเขมมิก อยู่ที่ฟาร์มของตาใหญ่”
“คุณก็...ยัยศินีจะพูดทำม้ายยยยให้บ้านแตก” พิสุทธิ์ว่า
“ก็ไม่แน่...เพราะลูกเราเป็นคนประเภทผู้หญิงโลกสวย คิดว่าความจริงใจจะเอาชนะทุกอย่างได้ แต่แม่จะบอกอะไรให้นะ...ความจริงใจแพ้ทางความไม่รู้จักพอของคนเสมอ”
“ตาพีทเค้าพอแล้ว เค้าหยุดแล้ว” พิสุทธิ์บอก
“จะไปรู้เรอะ ไม่ได้ตามติดตาพีทไปตลอดเวลานี่ อาจจะหยุดไม่จริงก็ได้”
“เอาเข้าไป...คุณจ๋า...เรื่องมันยังไม่เกิด เราระวังไว้ก็พอ แต่ไม่ต้องถึงกับระแวงหรอก”
“ศินี...เอาไงเรา”
“หนูอยากมีความสุขค่ะคุณแม่ หนูไม่พูดหรอกค่ะ”
แม้ว่าพิศินีจะสลัดความคิดเรื่องนั้นออกไปจากความระแวงแล้ว แต่พอพิทยาโทรฯมาบอกว่าจะไปหาดใหญ่ ทำให้เธอเกิดระแวงขึ้นมาอีก
พิแสงมารับเขมมิกที่โรงพยาบาล ท่าทางเขาหงุดหงิดหลังได้รับข้อมูลจากหลอดและเสริมที่ต่อลาภ...พอทั้งสอง ขึ้นมาบนรถก็เปิดฉากถกเถียงกันอย่างไม่ยอมแพ้ เขมมิกไม่พอใจที่พิแสงถามว่าเธอไปอ่อยอะไรต่อลาภ เขมมิกโกรธกัดแขนเขาอย่างแรง ด้วยความโกรธ
“เขมมิกหยุดเดี๋ยวนี้นะ”
“ไอ้อุด”เขมมิกพูดทั้งที่ปากยังกัดไม่ปล่อย
รถของพิแสงเบี้ยวไปเบี้ยวมาเหมือนงูเลื้อย
0 comments:
Post a Comment